Over afstand houden en afstand nemen is nog nooit zoveel gezegd en geschreven als nu, ten tijde van de Corona crisis. En geheel terecht, meer afstand zorgt natuurlijk voor aanzienlijk minder infectie risico. Maar als zorgprofessional is het niet altijd makkelijk om je werk op dezelfde manier uit te kunnen voeren.

Dierenartsen en fysiotherapeuten nemen hun maatregelen door extra hygiëne in acht te nemen, eigenaren op afstand te houden, of het dier zonder een eigenaar te behandelen.

Uit eigen ervaring heb ik gemerkt dat helaas niet alle paardenbedrijven en niet alle paardeneigenaren de maatregelen even serieus nemen. Ik heb voor mezelf daarom het besluit genomen om alleen bij uitzondering nog paarden op locatie te behandelen en verder mijn (niet-spoedeisende) praktische werkzaamheden stil te leggen. Natuurlijk heeft dit ook grote financiële gevolgen, maar voor mij heeft het niet verder verspreiden van het virus nu de grootste prioriteit.

Woensdagavond was er naar aanleiding van de Corona crisis een online meeting van de IAVRPT, de internationale vereniging van revalidatiedierenartsen en -fysiotherapeuten. Daarbij vielen mij twee dingen op. Ten eerste dat de meeste landen die vertegenwoordigd waren veel strengere maatregelen hebben dan Nederland. Paardenartsen moeten zich in onder andere Portugal, Nieuw-Zeeland en de VS beperken tot alleen de spoedeisende zorg. De revalidatiebegeleiding en -zorg valt daar heel vaak buiten en dus komt deze zorg tot stilstand. Toch?

Maar dat was het tweede punt wat mij opviel. Veel professionals blijven hun patiënten ondersteunen op een andere manier, namelijk via ‘Telehealth’.  De American Veterinary Medical Association (AVMA) omschrijft Telehealth als het gebruik van technologie om medische informatie en medische educatie op afstand te kunnen bieden. Zorg op afstand dus.

Voor velen zal dit nog wat onwennig voelen, maar een aantal onderzoeken brengen al positieve punten naar voren. Zo gaf een onderzoek naar teleconferentie bij post-chirurgische ingrepen bij honden aan dat eigenaren hier erg tevreden over waren en dat hun dier ook veel minder stress hoefde te hebben, dan bij een bezoek aan de kliniek. Met de komst van allerlei nieuwe technologie kun je als professional ook steeds meer informatie op afstand krijgen, zoals hartfrequentie, ademfrequentie, lichaamstemperatuur en gedragingen gedurende de dag.

In deze zorgelijke tijd liggen er daarmee ook weer nieuwe uitdagingen: past Telehealth bij mij als zorgprofessional en in welke vorm wil ik dit gaan aanbieden?

Eerst is het belangrijk om te kijken welke delen van ons werk op afstand kunnen. Bij een bekende patiënt zouden we de visuele controle op afstand kunnen doen. Een belangrijk deel van ons verdere klinische onderzoek, de palpatie, kan natuurlijk niet op afstand uitgevoerd worden, waardoor niet elke patiënt zich direct voor Telehealth leent. Desondanks denk ik dat we met behulp van de visuele controle via Telehealth een mogelijkheid hebben om patiënten zo goed mogelijk te blijven begeleiden in hun revalidatie. Goede communicatie met een eigenaar is hier natuurlijk van groot belang, zodat je de juiste beelden krijgt en dat de beelden van voldoende kwaliteit zijn.

 

 

In welke vorm je Telehealth kan aanbieden zal per professional verschillen. Zelf denk ik erover om klanten een strippenkaart aan te bieden met consultancy-momenten. HORSETRAQ is een handige app waarin klanten in hun zorgdossier alle informatie van hun paard kunnen bijhouden. Foto’s, notities en video’s kunnen ze hierin uploaden om een zo volledig mogelijk beeld van hun paard te geven. Deze kan ik op mijn gemak beoordelen en live met de klant bespreken, via videobellen of de ‘ouderwetse’ telefoon. Mijn adviezen kunnen gelijk in het zorgplan gedocumenteerd worden, zodat eigenaren dit makkelijk kunnen raadplegen en er zo min mogelijk ‘ruis’ ontstaat.

Ik ben benieuwd naar jouw mening. Maak jij al regelmatig gebruik van Telehealth en op welke manier doe je dit? En hoe bevalt het jouw klanten?